Kakkerlakken, bloedzuigers en Duitsers

Eenmaal aangekomen op Kuala Lumpur International Airport, heb ik de bus gepakt naar Melaka. Vrijwel meteen viel me op hoeveel rustiger Maleisië is dan Indonesië, hoewel het misschien niet helemaal eerlijk is om zo'n mening op het eerste dorpje te baseren. Het viel me in ieder geval wel al meteen op dat ik hier gewoon rustig over straat kon lopen zonder dat ik om de 10 meter lastig gevallen werd door iemand die me transport of een blik in zijn/haar winkeltje wilden bieden. Ik was toevallig in Melaka tijdens een 12-uurs loop (dat doen ze hier 'snachts wegens de hitte), waardoor iedereen zei dat het zo druk was in het dorpje, maar omdat het vooral mede-touristen (ook Maleise mensen komen graag naar Melaka in het weekend) heb ik er dus niet zo'n last van gehad. In Melaka heb ik 2 dagen heerlijk rondgewandeld en gefietst, souvenirtjes gekocht, maar vooral genoten van de prachtige gebouwen en het heerlijke eten.

Op dinsdag besloot ik met de bus naar Cherating te gaan, een strandplaatsje aan de oostkust, vanwaar ik een trip zou kunnen regelen naar Tasik Chini, waar prachtige meren te zien zouden zijn en om een batik cursus te volgen (lokale kunst). In de bus kwam ik Valentina tegen, een Italiaanse die ook onderweg was naar Cherating, maar dan vooral om te genieten van een welverdiende strandvakantie. Hoewel het momenteel 'monsoon season' is aan de oostkust van Maleisië, hebben wij 3 dagen lang alleen maar zon gezien. Zo heb ook ik uiteindelijk gewoon lekker even 3 dagen niks anders gedaan dan in de zon een boekje lezen. Geen straf, kan ik je wel vertellen. Op de laatste avond gingen we samen met wat mensen die we daar ontmoet hadden een afscheidsborrel drinken, waarna ik bij terugkomst in mijn kamer een nieuw huisgenootje vond. Karel de kakkerlak heeft het helaas niet na kunnen vertellen.

Valentina wilde, net als ik, na Cherating naar Taman Negara gaan, een nationaal park in centraal Maleisië, waar het ook regenseizoen was. Omdat we het niet zo veilig vonden om alleen door het park te trekken, besloten we samen te gaan. Hoewel we beiden grootse plannen hadden, een 2 of 3 daagse trek en een overnachting in het park, op een 'hide' vanwaar we de dieren zouden kunnen zien die 'snachts kwamen voeden, hadden we het na 1 dag al zo gehad met de bloedzuigers (die zijn onontkoombaar in het regenseizoen), dat we besloten de dag erna alweer verder te reizen. Wel erg gaaf was de 'canopy walk': een stel bruggen door de boomtoppen, vanwaar je dus een prachtig uitzicht had. We raakten ook in gesprek met een Duitse man, die van zijn pensioen aan het genieten was door vulkanen te bezoeken (zijn hobby). Deze 51-jarige man is naast lichtelijk irritant en geobsedeerd door zichzelf, ook nog eens saai, en reist nu al 3 dagen met ons mee. Hij kent echt geen grenzen, is ontzettend 'touchy-feely' (en jullie die mij langer dan vandaag kennen, weten hoeveel ik daarvan houd), en ik kan jullie dan ook niet garanderen, als je volgende week bericht hoort dat er een Duitse man is gevonden die vermoedelijk op gruwelijke wijze vermoord is, dat ik het niet heb gedaan.

Omdat Valentina en ik beiden wel weer toe waren aan een strand vakantie, wilden we een van de eilanden in het noord-westen van Maleisië bezoeken. Vanuit Taman Negara konden we deze niet zonder een overnachting onderweg bereiken, dus besloten we om vanuit Taman Negara de trein te pakken naar Kota Bharu, daar dan 1 dag te blijven, om vervolgens de bus te pakken van noord-oost Maleisië naar het noord-westen. De treinrit van Taman Negara naar Khota Bharu staat bekend om zijn prachtige uitzicht (de rit wordt vaak de jungle route genoemd), maar ik moet bekennen dat ik door het meesen zeer groot deel ervan heen heb geslapen, omdat ik de nacht ervoor zo slecht geslapen had (misschien droomde ik over bloedzuigers). De stukken natuur die ik wel heb gezien waren inderdaad prachtig, dus het was de rit zeker wel waard. In Khota Bharu hebben we een dagje rondgestruind, maar we konden niet zoveel vinden om te doen. Dit had waarschijnlijk wel wat met vermoeidheid te maken, dus ben ik lekker vroeg terug naar het hostel te gaan om even te rusten.

Vandaag zijn we na een busrit van zo'n 8 uur, met de Duitser achter ons, aangekomen in Pulau Penang, en dan in het stadje Batu Ferringhi. Dit lijkt al een heel ander soort strandvakantie te worden dan degene die we hadden in Cherating, omdat dit stadje is volgebouwd met resorts. Ze hebben zelfs een McDonalds. Hopelijk kunnen we op het strand een beetje een rustig plekje vinden, maar, wat ik eigenlijk nog meer hoop, is dat we die Duitser kunnen ontlopen. Hij haalde het zelfs in zijn hoofd om voor te stellen dat we met zijn drieën een kamer zouden delen!!!

Over het algemeen bevalt Maleisië me veel beter dan Indonesië. Ik ben ondertussen al naar meerdere plekken gereisd, en overal worden we lekker met rust gelaten. Je komt nog wel mensen tegen die aan je vragen waar je vandaan komt, en waar je naar toe gaat, maar na een kort gesprekje gaan ze weer lekker hun eigen weg. Mensen zijn behulpzaam, vriendelijk en tolerant. Hoewel ik op Java nog erg vaak boos aangestaard werd wanneer ik me volgens Islamitsche maatstaven niet beschaafd had gekleed, lijkt het ze hier in Maleisië weinig te interesseren. Valentina en ik zijn in Cherating een stel tegengekomen: een Moslim jongen, die getrouwd was met een Chinees meisje, die dus ook Islamitisch moest worden, en zij liep ook gewoon rond in een zomerjurkje, en legde uit dat niemand haar kon vertellen dat ze een jihab (hoofddoek) moest dragen, omdat dat tussen haar en haar geloof was. Zo ben ik hier in Maleisië dus (op de bloedzuigers en de kakkerlak die ik heb gedood in Cherating na) dus heerlijk tot rust gekomen.