Bali in een dag of 3

Aan het strand van Bali is niet zoveel te doen, maar de meeste mensen die ernaartoe gaan, komen ook niet echt voor het actieve leven. In Sanur zijn er golfbrekers, dus de surfers zijn er ver te zoeken. Ook de duikers moeten eerst een goed eind buiten de kust varen voor ze het water in kunnen. Op de lichtelijk irritante, maar vooral heel zeldzame, jetski's na, zie je op het strand vooral heel veel bruingebrande, gemanicuurde (ook de mannen), relaxte (door alle massages), goedgeklede (door de marktjes) strandgangers. Dag in, dag uit lijkt dezelfde routine erin te zitten, tot hun huid wel leer lijkt. En precies op het langgerekte strand van Sanur wist ik precies dat ene stukje met strandstoelen te vinden waarop alle Nederlanders zich verzamelden (op 1 Rus na, die dacht dat hij als hij zijn zwembroek was vergeten wel gewoon in zijn witte boxer kon zwemmen... Ik heb er nog nachtmerries van!).

Tussen deze gezellige Nederlanders zaten vooral veel stamgasten, mensen die al minimaal 10 jaar naar het hetzelfde hotelletje aan het zelfde stukje strand gingen liggen bakken. Met veel van deze mensen, wiens huid ondertussen bijna leer leek, heb ik 4 dagen gezellig zitten kletsen. Toen ik aan een van hen mijn wens uitsprak om even een paar dagen door Bali te touren, wat haast wel met een chauffeur móét zo slecht is het openbaar vervoer hier geregeld, meldde hij me dat hij wel iemand kende die het voor minder deed omdat hij het geld nodig had. Deze man bracht me de avond erna naar Batubulan, waar ik een Balinese dansvoorstelling heb gezien. De dag erna zou mijn eerste dagtrip met hem beginnen, maar hij vertelde me over een ziek familielid, en of ik het niet erg zou vinden om met een vriend van hem mee te gaan.

Hoewel ik alles heb gezien wat we hadden afgesproken dat ik zou zien op die eerste dag, heb ik echt een rotdag met die vriend van hem gehad. Na Ubud, waar ik nog een beetje heb gewinkeld, en de Pura Goa Gajah (elephant cave, wat ook precies dat is, een stenen olifant in een grot), bracht hij me naar Kintamani, waar je prachtig uitzicht had over Gunung (berg) en Lake Batur. Dit was zeker waar. Minder waar was zijn verzekering om me ergens lekker en goedkoop te laten eten. Hoewel 100.000 Rph voor een buffet(zo'n 10 Euro) voor Nederlandse begrippen natuurlijk niet duur is, is het voor Indonesische begrippen absurd veel. Ik hoef jullie dus ook niet te vertellen dat deze 'vriend' commissie kreeg als ik daar ging eten, maar dat ik dat uiteraard niet heb gedaan. Na Kintamani zou ik over de kleine weggetjes terug naar Sanur gaan, met onderweg nog wat voor stops ik wilde.

Aangezien ik nog niet had gegeten, bleef hij op de 'look-out', maar alles wat hij aanwees zag er duur uit. Zo heb ik dus tussen 8 en 15u niet gegeten. We stopte wel nog ergens voor een soort proeverijtje van koffie, erg leuk, maar gezien het proeferijtje gratis is, voel je je toch een beetje verplicht om ook iets te kopen. Ik dus weg met het goedkoopste in het winkeltje, een zakje saffraan, voor 35.000 Rph, terwijl ik het later nog ergens voor 10.000 Rph tegenkwam. Ook stopte we in Mas, bij de woodcarvers, erg leuk om te zien, maar ik kan niet overal waar ik iets leuks zie ook iets kopen. Hier leek hij al een beetje pissig over, maar nog erger werd het toen ik aangaf dat ik wel ergens een sarong wilde kopen. Maar, zo gaf ik aan, zo eentje waar de locals in rondliepen, van goede kwaliteit, maar vooral lekker goedkoop. Nam hij me mee naar een winkeltje waar dezelfde zijden sarong die ik in Ubud voor een afdingbare 350.000 Rph had gezien, nu 1.100.000 Rph kostte! Dus ik vrij snel de winkel door, en terug naar de auto, waarop ik tegen hem zeg dat hij en ik een verschillende mening hebben van wat goedkoop is. Waarop hij mij meedeelt dat als alles wat hij laat zien zo duur is, dat hij me dan maar beter weer terug kan brengen. Ik was het hier 100% mee eens, zo erg had ik het gehad met die vent, maar onderweg zegt hij nog, wil je hier naar de Orchideeën-tuin. Ik denk: 'klinkt leuk!', maar, hoewel ik het ondertussen had kunnen weten, ik zag de entree van 100.000 Rph niet helemaal zitten. Toen ik hem bij vertrek uitlegde waarom ik hem liever niet weer zag de dag erna (hij gaf aan dat dit wel een optie was), was spontaan alles in ene mijn schuld.

Nadat ik mijn beklag had gedaan bij de meneer die had geholpen dit alles te regelen, en een hele hoop geschreeuw van hem tegenover degene die origineel mijn chauffeur zou zijn, kon ik de volgende 2 dagen wel met Güsti en nog een beetje korting op stap. Veel meer ontspannen zijn we op dag 2 via de zoutminnerijen van Kusamba naar de Goa Lawah(bat cave) naar Tengganan (traditional village, niet de moeite waard) gereisd. Erna hebben we de waterpaleizen van Amlapura en Tirta Gangga gezien. Op de terugweg is hij via Sidebon gereden, waar echt prachtige uitzichten te zien waren over de rijstvelden. Ik heb gegeten op een plekje dat ik aanwees, voor 6000 Rph (en wonderbaarlijk genoeg is het nog binnen gebleven ook!). Een heerlijk dagje dus.

Op de derde dag zijn we via Pura Tanah Lot en Pura Taman Ayan (tempels) naar Gunung Bratan, waar bij het meer ook weer een tempel was (ik kan voorlopig even geen tempels meer zien) gereden. Hierna zette hij me via de bergweg langs de aapjes af in Lovina. Over een dag of 4 komt hij me weer ophalen om me terug naar Sanur te brengen (we reizen via de Gitgit (watervallen)). Na een dag of 2 daar brengt hij me naar het vliegveld bij Denpasar, vanwaaruit ik naar Maleisië zal vliegen.

Hoewel ik dus heerlijk ontspannen van het strand af ben gekomen, was ik door de vriend van Güsti weer redelijk gespannen geraakt. Nu in Lovina, kom ik weer even een paar dagen tot rust, op het zwarte strand (vulkanisch zand), met een ochtendtrip naar de dolfijnen, en op een huurfietsje door de buurt.

Ook ik heb gezien dat de verhalen steeds langer worden (hoewel ik dacht dat deze kort zou zijn, gezien mijn korte strandvakantie waarin ik niks heb gedaan). Ik hoop dat jullie mij en mijn schrijfstijl (ik schrijf het op zoals het in mijn hoofd opkomt) nog niet zat zijn, want we hebben nog een lange tijd te gaan;)