Hotflashes, ´hey-misters' en een huwelijksaanzoek

Ten eerste bedankt voor al jullie steunbetuigingen. Jullie hebben allemaal gelijk gehad: het gaat nu een stuk beter. Ik heb het nog even zwaar gehad toen ik een soort zonnesteek opliep, waardoor ik 2 dagen erg last heb gehad van hoofdpijn en hotflashes. De derde dag ging het al iets beter, mede door de verhuizing naar een hotel met airco, en de vierde dag ben ik weer vertrokken naar Cibodas. De reis verliep beter dan de reis naar Cimaja, mede doordat ik nu heb uitgevonden dat er ook bussen rijden met AC. Deze zijn alleen helaas niet gemaakt voor westerse ledematen, maar aangezien je meestal toch minimaal een uur of 2 onderweg bent, is de airco wat belangrijker.

Eenmaal aangekomen in Cibodas Guest House werd ik vriendelijk ontvangen door de eigenaresse. Zij en haar moeder spraken best redelijk Engels, en hebben me voor 3 dagen verzorgd alsof ik de enige gast was (wat ik, bleek achteraf, ook was). Daar heb ik het indonesische woord geleerd voor pannenkoeken (kue dadar, lekker met pisang of nanas), de oplossing voor als een hotel inclusief ontbijt alleen maar nasi goreng heeft, en als alternatief alleen maar toast aanbiedt. De guest house is in ieder geval aan te raden aan iedereen die ooit in de buurt is: de vriendelijke eigenaresse en het prachtige uitzicht maken de ietwat viezige badkamer met alleen koud water meer dan goed.

Ik ging naar Cibodas om het Gede Pangrango national park te bekijken, waarin zich watervallen, hot springs en bergtoppen bevinden. Uiteindelijk viel het park tegen, omdat je voor alles behalve de watervallen een gids nodig had, waar ik even niet genoeg geld voor bij me had. Het pad naar de watervallen was hels, dus achteraf gezien ben ik blij dat ik niet ook de langere weg naar de hotsprings heb genomen (de bergtoppen zijn zoiezo geen optie in het regenseizoen). Beter bevallen zijn de Kebun Raya in Cibodas, de botanische tuin van de regio. Heerlijke paden om over te wandelen en een prachtig uitzicht over de vallei. Eenmaal aangekomen bij de waterval in de tuin, werd ik geroepen door een man. Benjamin Benzi sprak mij in vloeiend Engels aan, gaf aan dat hij als leraar altijd op zoek is naar toeristen die Engels kunnen spreken met zijn studenten, en dat hij was gebeld dat ik in de tuinen was. Hij trakteerde mij op de lunch als ik mee zou gaan naar zijn schooltje. Tijdens de lunch sprak hij meerdere Arabieren aan (Ben spreekt ook vloeiend Arabisch), waarvan er bij eentje volgens mij een steekje loszat. Hoewel hij in zijn land geeneens met vrouwen mag praten, sprak hij tegen mij over seks, terwijl hij ondertussen overal gluurde waar hij niet mocht kijken. Ben vertaalde alles, en gaf aan dat de bebaarde 23-jarige graag met een westerse wilde trouwen, en dat hij mij wel zag zitten als potentiële kandidaat. Toen ik hem te kennen gaf dat ik daar niet in geïnteresseerd was, vroeg hij me vervolgens hoeveel hij me zou moeten betalen om zijn vrouw te worden. Dit was het punt waarop Ben en ik door de stortregen naar zijn scooter zijn gelopen om naar zijn leerlingen te gaan. Moeilijke keuze: Stortregen, of een kneitergekke rijke Arabier.

Na het lesgeven, wat overigens erg leuk was, heeft Ben me delen van Cianjur laten zien die je anders als toerist niet te zien krijgt. Ook heeft hij me her en der voorgesteld aan mensen, waaronder het hoofd van zijn school, en zijn ouders. Het is een teken van respect in Indonesië als je voedsel aangeboden krijgt, dat je het ook aanneemt en op zijn minst een hapje eet. Ik heb die dag zoveel mensen ontmoet en zoveel eten aangeboden gekregen, dat ik het avondeten over heb moeten slaan. 2 dagen later haalde Ben me weer op om een meer te bekijken bij Cianjur, waar mensen op drijvende huizen wonen. Ook heeft hij me aan nog meer mensen 'tentoongesteld' (ik kan het echt niet anders noemen, hij leek zo trots dat ie een 'bula' (persoon met een bleke huid) had gevonden, en hij liet me overal de 2 woorden die hij me had geleerd in het traditioneel Javaans (Bahassa heet de taal geloof ik, de woorden ga ik niet eens proberen te spellen), ik voelde me net een spreekpop). Vervolgens bracht hij me met de scooter naar Bandung. Mochten jullie nou in de buurt zijn tijdens een vakantie ofzo, bel Ben dan even (062-87820054999). Hij is erg vriendelijk, makkelijk om mee te praten, en wil graag meer toeristen die met zijn leerlingen kunnen praten. Zo leren ze beter Engels. Ook leert hij je meer over de cultuur van de Javanen. Hij vroeg mij om dit op mijn blog te zetten, dus hij wil echt graag dat je belt als je in de buurt bent! De ervaring is zeker de moeite waard.

In Bandung heb ik 1 dag geshopt, vooral om wat meer bedekkende t-shirts te kopen, en een lange broek. Het overgrote deel van de bevolking van Java is Islamitisch, en ik voelde me zo bekeken en respectloos in mijn spaghettiband shirtjes en tanktops. Mijn korte broek durfde ik al helemaal niet uit mijn tas te halen, en verder had ik maar één broek. Goed excuus om te shoppen, toch;)? Het winkelen is ook erg goedkoop, en in de shoppingmalls werd ik minder aangestaard en nageroepen ("Hey mister, where are you going?"). Wel een lekker dagje dus.

Vandaag na 8 uur met de trein aangekomen in Yogjakarta. Pangangdaran (ofzo) heb ik overgeslagen wegens het slechte weer. De trein was heerlijk. Vanaf nu ga ik zoveel mogelijk met de trein reizen. Je komt namelijk ook midden in de stad aan, terwijl je met de bus nog wel eens aan de rand van de stad wordt afgezet, vaak nog zo´n 4 km van de hotels vandaan. In de executive class had ik zoveel beenruimte dat ik mijn tas op de grond voor mijn benen kon zetten, en nog genoeg ruimte over had. Ook zaten er nog 2 bussen met Nederlanders die met een groepsreis onderweg waren in dezelfde trein, kon ik ook nog even gezellig mee kletsen. Het hotelletje waar ik nu zit is ontzettend schattig, met muurschilderingen op de kamer. Ergens binnenkort ga ik met een toer een dagtrip naar Borobodur maken, en misschien ook wel naar de Bromo berg, afhankelijk van hoe de geregelde tours me bevallen.

De foto´s volgen hopelijk nog. Er is spraken van een (hopelijk tijdelijke) miscommunicatie tussen mij, mijn cardreader en mijn laptop. Zo gauw wij weer allemaal dezelfde taal spreken zal ik met terugwerkende kracht nog wat foto's plaatsen.